هوالجمیل

              بیانیه ملی

                 تئاتر ایران

                  تئاتر همیشه جوان!

                     از استاد محمود دولت آبادی

می توان بازهم از همان کلیات سخن گفت وکار را آسان کرد؛

مثل صلح وبشر ونکوهش زشتی ها ومثلا آرزومندی نیکی ها.

اما من در وضعیت واقعی این زمان تئاتر مملکت حرف می زنم

ونخستین اصل،آن که هنر تئاتر پیش از هر معیاری یک"پرنسیپ"است

واین پرنسیپ البته نگهدارندگانی داردیا باید داشته باشد،

نگهدارندگان تئاتر نه فقط هنرمندان که همگی کارورزان  هنر تئاتر

هستند که لابد می بایست معیار پذیرفته شده ای را پاس بدارند.

گفتن ندارد که تئاتر در میان هنر ها،"بشری "ترین است،

زنده ترین وبی غش ترین هنر،اما چه اتفاقی رخ داده است

ورخ می دهد که این بشری ترین هنر در کشور ما،غالبا غایب از

نظرها در پس پستوها نفس می کشد؟

پیش ازآن باید پرسید چه می شود که تئاتر در کشورما کمتر فرصت

بالغ شدن یافته ومی یابد.شرح مصیبت را البته باید در تاریخچه ی تئاتر

ایران جستجو کرد که پایان اندوه-اسف بار همهء گروه های نمایشی از

آغاز دوران جدید تا امروز،آن را می توانند بازگویند؛یعنی گسیختگی هر

گروه وپایان غم انگیز زندگی هنرمندانش در میدان نظر تنگی حکام و

سطحی نگری-بی اعتنایی وناتوانی جمعی توده ها.

در چنین شرایطی بود که حتی هنرمندان فراگیری چون زنده یاد کمیزان

وارحام صدر هم نتوانستند تئاتر همه پسند را به آیندگان بسپارند؛

آخرین سنگر تئاتر جدی ایران،تئاتر دولتی بودکه با آمدن سینما وجذب

هنرمندانش،پایه های همان تئاتر هم متزلزل شد وسپس تلویزیون آمد

که تئاتر هم اندک جایی درآن داشت تا سریال ها جای تله تئاتر را گرفتند

ودر اینسوی انقلاب دیگر این سریال های بی پایان را نمی دانم

چه می توان نامید جز تصاویری به قصد افسردگی ومسخ سلیقه های

مشتری هایش با چهره مدام گریان وآن صحنه های عمدا مکرر

چه وچه...به این ترتیب چهره های پخته تئاتر هم از صحنه رانده شدند

وباقی ماندند ومی مانند جوانان شیفته وبا قریحه ی تئاتر- تئاتری که

انگار درهمان جوانی باقی بماند-زیرا نیاز معیشتی-حیاتی،ایشان را نیز

تک به تک می کشاند به مکررات سریالی تا جوانان دیگری جای شان

را درتئاتر بگیرند آماده ی پرتاب به تلویزیون واحیانا سینما...

حالا بیش از حدود نیم قرن است،؛می بینم که اداراتی قیمومت تئاتر را

برعهده دارندبی آن که بتوانند کاری کنند در تناسب حداقلی تنظیم

نیروی انسانی کار آمد با فراوانی سالن های بی کار افتاده ی تهران

وشهرستان ها،ود رهمه حال بذر نومیدی را هم نباید از یاد برد که

مدام پاشانده می شود از جمله بر جامعه تئاتر همچون مجموعه ای

نیازمند کمک های بخش فرهنگی دولت وتنگ نظری ها وخود بینی های

ناشی از همین وضعیت درآن زیر زمین های نفس گیرتنها تئاتری (!!)

که شده است مرکز تئاتر کلان شهری تهران! به این ترتیب ضروری است

که هنر تئاتر به جای کلی گویی ها در پیام سالانه اش،ابتدا خود را ساخته

وآماده بدارد همچون یک رکن از هنر وفرهنگ.بعد از آن شاید بتواند پرتوی

بیفکندبرآنچه امور کلان بشری نامیده می شوند ودر آن سمت وسو جایی

بیابدکه بتوانند با آرزوهای بزرگ بشری سخن بگوید.

       موفق وپیروز باشید.