هوالجمیل

   شعری از رسول نجفیان

        به یاد مهدی مصری

       و همه هنرمندان نمایش تخت حوضی

    به همان سادگی صحنه حوض ما

       در کودکی از تشنگی دیدن وی

            دزد دزدانه

       زهفتاد و دو بام،

       می گذشتیم به ترس،

   تا لب بام حیاط داماد

    او که افسرده ترین مردم را می خنداند،

          تاکجا رفت کجا؟

    او که غدار ترین شاهان را،

   همه ی تخت نشنینان و ستمکاران را،

        پیش پای مردم

      سکه پولی می کرد،

           تا کجا رفت کجا؟

    او که در هر نقشی خنده زنان،

    گریه رنج وغم مردم بود،

          به خصوص

                پادو های بازار

   او که دلپاکی و یکرنگی مردم را داشت

              و مانند کلم

        گنگ و پیچیده نبود

 به همان سادگی صحنه حوض

    آن گل خندان لب

      لاله سرخ وسیاه،

             آن که  می آوردم،

     عطر شادی وسرور

      وچراغان های

              لاله زار تهران

     وچه فصلی رویید

   فصل نادانی ومسخ وخفقان

         سال های قربان

  یوسف مصری،مهدی سیاه،

          حاکم شهر چراغان ها بود

  مرغ خوش الحان صحنه حوض،

          خسته و پر بسته،

                  با دلی بشکسته،

            سرد و خاموش،

         کناری، تنها

      وفقط خاطره ها،خاطره ها...

  اوکه افسرده ترین مرم را می خنداند

            آن سیاه تنها

                تا کجا رفت کجا؟

  رسول نجفیان/اردیبهشت 1359

                      هوالجمیل

          ما یکی هستیم

      بیانیه انجمن بازیگران خانه تئاتر

        خانه هنرمندان ایران

             در دهمین شب بازیگر

             14 اردیبهشت ماه 1392

انجمن بازیگران خانه تئاتر12 ساله شد.دوازده سال،عمر نوجوانی است

وتا بلوغ وتندرستی راستین راه درازی پیش روست.شب بازیگر، شب شادی

وشب مهربانی است؛ ما را سرآن نیست تا شب شمارا با غصه های

بدخیم مان منقص کنیم ولی به هرحال،متاسفانه شمارا دراین حجم

گسترده،کمتر می بینیم،پس اجازه می خواهیم فرصت را غنیمت شمرده

بگوییم چرا هنوز به بلوغ نرسیده ایم؟

این دوازده سال،انجمن ما به راستی،یک میدان آموزش عملی بود،

آموزشگاهی که به ما آموخت همه ساخته ها وبوده ها نسبی است

وقائده زنده ماندن،آن است که مانند ورزشکاران تن به رنج آموخته کنیم،

تا آماده المپیک دفاع واقعی در مقابل حریف جهل، عناد، جاه طلبی و

خود بزرگ بینی درونی وبیرونی حیات صنف خود شویم ودراین میان،

آن چه مایه پایداری وپیروزی ما است، امید ، ومداومت خستگی ناپذیر است.

یاران بیاییم کمی صراحت پیشه کنیم،وابایی از افشای چشم اسفندیارمان

که تنها بیرون از ما نبوده،بلکه درون خود مانیز هست نداشته باشیم.

1- ما به بلوغ می رسیدیم اگر هنوز برای بسیاری از ما تشکل،مفهومی

   انتزاعی وآبستره نداشت.

2- باور می کردیم که گردهمایی های ما،به هر بهانه،متضمن ونمایشگر

      نیروی ماست.

3- باور می کردیم که همه صنوف خانه تئاتر، داوطلبانه وبدون چشمداشت

      کار می کنند.

4- باور می کردیم که نباید مسئولیت را به گردن دیگری بیاندازیم وخود از

  بیرون فشار بیاوریم ودر شایط وفضایی  دست وبال صنف بسته است،

   دوستانی را که مسئولیت پذیرفته اند سیلی نزنیم.

چشم اسفندیار بیرونی ما سیاست گذران ومسئولین اجرایی ما هستند

وما به عنوان زبان گویای شما،همان چیزی را می خواهیم که شما

       می خواهید وپیگیرانه دنبالش هستیم:

1- ما وشما از سیاست گذران کلان هنری می خواهیم که کارما در

       چارچوب قانونی،شغل به حساب بیاید.

2- که بیمه های ما رنگ شایسته ی شان یک هنرمند را به خود بگیرد.

3- که حقوق ایام بیکاری به ما تعلق بگیرد.

4- که ساختمان های تئاتری متناسب وشایسته انقلاب شکوهمند

       اسلامی مان ساخته شود.

5- که بیش از نود درصد فارغ التحصیلان تئاتر ما بیکار نباشند.

6- که حقوق حقه مان ماه ها و بلکه سال ها عقب نیافتد ومسئولین

    افتخارشان این نباشد که توانسته اند علی رغم مدیران پیشین،

       بدهی های زمان تصدی خودرا تسویه کنند.

7- که مانند کشورهای جهان، تئاتر رپرتواری داشته باشیم.

8- که تئاتر خصوصی، نیمه خصوصی ودولتی داشته باشیم.

9- که ممیزی سلیقه ای از میان رفته باشد.

10- که مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی به اجرا دراید و

     نهادها در مقابل عدم اجرای آن پاسخ گو باشند.

11- که با عوامل دست اندر کار تئاتر هم(گیریم مانند یک کارگر ساده)

    قرار داد قانونی بسته شود. وحق وحقوق مدنی وقانونی او رعایت

      گردد وبه موقع پرداخت شود.

12- که کروری از هنرمندان(انجمن نمایش) از کار بیکار وحتی بیمه آنان

     لغو نگردد وعلیرغم حاکم شدنشان در دیوان عدالت اداری ومراجع

      قانونی خودمان،بلاتکلیف وبی پاسخ نمانند.

13- که بودجه هنرما ایضا(تئاترمان) دست کم به میزان همسایه کوچک

  عرب نشین ما قطر- که نه تاریخ مشعشع ونه تئاتر پیشرو دارد- بشود. 

14-که این هشتاد هزار تئاتری که در بیش از 250 شهر ایران

      عضو انجمن نمایش هستند،نه دریک اداره کل،بلکه در

           "سازمان تئاتر کشور"متشکل شوند.

15-قرارداد تیپ مصوبه پنج سال پیش به واقع رعایت شود وحتی

       به تناسب تورم پنج ساله،دستکم به دوبرابر افزایش یابد.

            دوستان عزیز باور کنید که ما خود شما هستیم.

               انجمن بازیگران خانه تئاتر

        دهمین شب بازیگر/14اردیبهشت1392

                        هوالجمیل

    پیام روز جهانی تئاتر2013

          توسط داریوفو

در روز گارانی بسیار پیش از این،صاحبان قدرت که طاقت شان

 از دست بازیگران"کمدیا دلآرته"تمام شده بود،برای این مشکل

 راه حلی پیدا کردند؛ اینکه همه آن ها را از کشور اخراج کنند.

امروزه به خاطر وجود بحران "اقتصادی"،بازیگران وگروه های تئاتری

 برای پیدا کردن مکانی برای اجرای نمایش، برای پیدا کردن سالن

 های تئاتر وبرای پیدا کردن تماشاگران شان دست وپا می زنند.

برای همین قانون گذار ها هم دیگر چندان دلواپس مشکل کنترل

 ونظارت بر افرادی که با کنایه وطعنه منظورشان را بیان می کنند،

نیستند؛چون دیگر نه جایی برای بازیگران باقی مانده ونه مخاطبی

 برای حرف هایشان.در دوران رنسانس، برخلاف این روز گار، افرادی

 که در ایتالیا در راس قدرت بودن،برای کنترل بازیگران_ که مخاطبان

 زیادی هم داشتند_ با درد سر زیادی روبرو بودند. می دانیم که بزرگ

 ترین مهاجرت گروهی بازیگران"کمدیا دلآرته" در قرن ضد اصلاحات رخ

 داد،درزمانی که از سوی حاکمان وقت فرمان برچیده شدن تمام

فضاهای اجرای نمایش داده شد؛ به خصوص در شهر رم،جایی که

 این بازیگران به اهانت به"شهرمقدس" محکوم شده بودند.

پاپ اینوسنت هفتم(pOPe Innocent XII)تحت فشار مصرانه محافظه

 کار ترین جناح طرفدار بورژوازی وحامی عمده روحانیت،در سال 1697دستور

تعطیل شدن تئاتر(Tordinona)ا داد؛مکانی که به اعتقاد اخلاق گرایان

 بیش ترین تعداد اجراهای شرم آور را به نمایش گذاشته بود.

در همین دوره ضد اصلاحات،کاردینال کارلو بورومئو(Carlo borromeo)

 که در شمال ایتالیا فعالیت داشت وخودش را وقف رستگاری کودکان

 میلان کرده بود.میان هنر به عنوان والاترین شکل تعلیم وتربیت روحانی

 و"تئاتر" به عنوان مظهر تقدس شکنی وبطالت ،خط روشنی کشید.

او در نامه ای خطاب به همکارانش، که من براساس حافظه ام بخشی

 از آن را نقل می کنم، نظرش را کمابیش این طور بیان کرد:

ما به عنوان کسانی که عزم بر ریشه کن کردن علف های هرز شیطانی

را داریم،برای درآتش سوزاندن متن هایی که حاوی سخنان شرم آوری

 هستند وبرای پاک کردن آن ها از حافظه مردم، وهمچنین برای تعقیب

 قانونی آن هایی که چنین متن هایی را منتشر وچاپ می کنند،

تمام کوشش خودرا کرده ایم.اما چنانکه مشهوداست،زمانی که ما

 در خواب بوده ایم شیطان پنهان کارانه حیله ای تازه را به کار انداخته

 است.آنچه که چشم می بیند، چه بسیار در روح نافذتر ازآن است

 که در چنان کتاب هایی می توان خواند!وتا چه اندازه کلامی که با

حرکات مناسب همراه شود وبر زبان آید،برای ذهن نوجوان ها ودخترکان

 جوان مخرب تر از کلمات بی جان چاپ شده در کتاب ها است!

پس مقتضی است که در اسرع وقت شهرهایمان را از حضور سازندگان

 تئاتر نجات دهیم؛همان کاری که با بدن های تسخیر شده توسط ارواح

 شریر انجام می دهیم.به این ترتیب به نظر می رسد تنها راه حل این

 "بحران"در امید داشتن به سازمان دهی ای (برای مقابله با)یک

"شکارجادوگران"بزرگ دیگر بر علیه ما نهفته باشد!

به خصوص علیه جوانانی که می خواهند هنر تئاتر بیاموزند:

نسل جدیدی از بازیگران جوان وازوطن رانده شده،کسانی که احتمالا

 از دل این محدودیت واظطرار هم،منافذ تصور ناپذیر تازه ای را برای

 بازنمایی ونمایشگری بیرون می کشند.

              /داریوفو2013/ایتالیا/1392فروردین

                  هوالباقی

     سلطان سیاه

               درود،بدرود

مراسم تدفین  سلطان سیاه بازی ایران زمین

استاد "سعدی افشار"با حضور مسئولین وهنرمندان

 خانه تئاتر وسینما  وعده ی کثیری از طرفدارانش 

 امروز ساعت 9صبح اول اردیبهشت 1392 در فضای

باز تالار وحدت با سخنرانی استاد جواد بانصافی ،

استاد داوود فتحعلی بیگی رئیس انجمن تئاتر سنتی ایران، 

استاد مجید جعفری رئیس انجمن تئاتر آزاد

 واستاد ایرج راد مدیر عامل خانه ی تئاتر شروع وسپس

 بعداز خواند نماز بر روی پیکرش به طرف بهشت زهرا(س)

،قطعه ی هنرمندان تشییع ودر آن جا به خاک سپرده شد.

استاد "سعد الله رحمت خواه" معروف به" سعدی افشار"

به مدت نیم قرن در تئاتر سنتی ایران درنقش "سیاه"

ایفای نقش ومردم بادیدن بازی زیبایش،

               شادمان به خانه می رفتند.

مراسم سوم این هنرمندارزشمند تئاتر سنتی ایران

  سوم اردیبهشت در مسجد نور فاطمیه تهران 

  مراسم هفتم زنده یاد" سعدی افشار" روز هفتم

  اردیبهشت در تالار سنگلج برگزار می شود.

     روحش شاد ویادش گرامی باد.