هوالجمیل

    ما پوستین را ول کردیم پوستین ول نمی کند

این مثل را وقتی می آورند که کسی به امیدی سودی یا ثوابی در

کاری دخالت کند ودر آن گرفتار شود.مثلا وقتی میان دونفر اختلافی

پیدا شود وهردو برای به کرسی نشاندن حرف خود اصرار داشته باشند

اگر کسی یکی از آنها را نصیحت کند که از گفتگو چشم پوشی کن واز

  خیر این کار بگذر، او برای دفاع از خودش می گوید

           "ما پوستین را ول کردیم پوستین ما را ول نمی کند."

یا هر گاه کسی در حق کسی ظلمی کرده باشد ومظلوم اعتراض کند

   وظالم بر پر رویی ولجبازی خود بیفزاید آن وقت طرف می گوید:

"وضع مارا نگاه کن اگر هم ما پوستین را ول کنیم پوستین ول نمی کند."

به جای کلمه پوستین گاهی انبونه،یا خیک پنیریا خیک شیره هم گفته

می شود چون داستان را در شهر ها به صورت های گوناگون نقل می کنند.

اما داستان این مثل:

یک روز شخص بی نوایی لباسش کم بود ودر باران خیس شده بود واز

سرما می لرزید واز نداشتن پوشاک ناراحت بود.درهمان موقع سیلابی از

کوهستان جاری شده بود واز رودخانه می گذشت وچیزی مانند پوستین

روی آب می رفت.یکی به آن مرد گفت:آنجا را نگاه کن،روی سیلاب خیک

پنیری،روغنی،شیره ای،چیزی است که سیل آورده می توانی آن را بگیری

وبفروشی ولباس بخری.یکی گفت:اصلا خود پوستین است وخدا رسانده،

قدری همت کن وآن را از سیلاب بگیر و بپوش.

مرد بی نوا طمع کا رشد ولخت شد وخودش را به آب زد وبازحمت زیاد به

پوستین نزدیک شد که آن را از آب بگیرد.اما آن که سیل آورده بود نه پوستین

بود ونه خیک روغن، بلکه یک خرس زنده بود که درسیلاب غرق شده بود ودر

آب دست وپا می زد ومنتظر بود دستش به چیزی بند شود وخودش را نجات

بدهد.همین که آن مرد نزدیک شد وبرای گرفتن پوستین دست دراز کرد خرس

برای نجات خودش به دست وپای آن مرد چسبید ومرد بیچاره هر چه تلاش کرد

که از او کنار بکشد ممکن نمی شد.

مردم دیدند که آوردن پوستین خیلی طول کشید وخود آن مرد هم دارد همراه

سیل پیش می رود واز دور نمی دانستند که چرا نمی تواند پوستین را بیاورد.

فریاد زدند که:خوب اگر نمی توانی پوستین را بیاوری ولش کن و خودت برگرد،

مبادا سرما بخوری یا سیل ترا ببرد.

مرد بیچاره جواب داد که:بابا،من پوستین را ول کرده ام،پوستین مرا ول نمی کند!

   سال خوبی را برایتان آرزو می کنم.

                       شاد وپیروز باشید

                       هوالباقی

                با یاد شهدا

                             و...  در ساعات پایانی نود

خدایا آنچه کرده ام اجر نمی خواهم وبخاطر فدا کاریهای خود به تو فخر

نمی فروشم آنچه داشته ام تو داده ای وآنچه کرده ام تو میسر نموده ای،

همه استعدادهای من ،همه قدرتهای من،همه وجود من زاده اراده تست.

                                                 (شهید چمران)

شهید:فرامرز گلوگاهی /مازندران/بهشهر/تاریخ شهادت1367/4/15

اگر کار به صبح می کشید.کار برای لشگرهای بعدی سخت می شد.

  گردان را راهی کرد.خودش هم با گردان بود.

   هدایت شدند سمتی که تانک ها جمع شده بودند.

        منور که زدند،دیدشان.

   زیر دوشکا نمی شد از زمین کند وآتش کرد.

              آرپی جی دستش گرفت وبلند شد:

"من حسین اسکندر لو هستم.به اذن الله به شون اجازه ندید..."شلیک کرد.

    اولین تانک را زد.همه چیز شروع شد.

         فردا دشمن نتوانست ادامه دهد.

شهید عبدالله در گر فر در سال چهل ویک در خانواده مذهبی در حسن آباد

کرج چشم به جهان گشود.از کودکی علاقه شدید به اهل بیت عصمت داشت.

وی دوران سربازی را در نیروی هوایی به اتمام رساند وبعد در شرکت پست

استخدام شد.در سال شصت پنج به جبهه های نور علیه ظلمت اعزام شد و

در تاریخ 1365/4/17به شهادت رسید.

 وصیت شهید:

وصیت من به برادران حزب الله این است،که همه مسئولین به جبهه های حق

علیه باطل بروید وهر کس باید کا را از خودش شروع کند.نه این که به دیگران بگوید

وخود عمل نکند.از مادرم،خواهرم وبرادرم می خواهم که اگر من شهید شدم گریه

نکنند زیرا راهی که من می روم راه حسین (ع) است.

من همسفر شراب از زرد به سرخ

                یا همره اضطراب از زرد به سرخ

یک روز به شوق هجرتی خواهم کرد

              چون هجرت آفتاب از زرد به سرخ

         (زنده یاد قیصر امین پور)

25 اسفند/بمباران شیمیای حلبچه توسط ارتش بعث عراق(1366ه.ش)

عملیات والفجر ده(1366ه.ش)(حلبچه)-شهلادت مهندس علی باکری

       فرمانده لشگر 31 عاشورا(1363ه.ش)

شهید علی اصغر منفرد جهرمی در سال 1320 در یک خانوده مذهبی در

جهرم به دنیا آمد.ایشان با اخذ دیپلم در یکی از روستاهای اطراف لار مشغول

به کارشد ولی به خاطر آگاه کردن دانش آموزان از جنایات شاه خائن اخراج شد.

پس از مدتی ازدواج کرد وی در سال 56 و57 در تظاهرات وراهپیمایی ها شرکت

داشت ودر سال 62در عملیات محرم مجروح شد که پس از مداوا مجددا به جبهه

عازم شد ودرتاریخ بیست وهفتم اسفند سال شصت ودو،کنار شط فرات همچون

مولایش امام حسین (ع) به شهادت رسید.

کجاست آن که زنجیر جاذبه خاک را از پای اراده اش بگشاید وهجرت کند از

خود بستگی هایش،تا زمان و مکان فراتر رود وخود را به قافله سالار شصت ویکم

  هجری برساند ودر رکاب امام عشق به شهادت رسد.

         براش شادی روح شهدای اسلام واموات وهنرمندان تازه درگذشته

      دوستان خوب من زنده یادان استاد جواد ذوالفقاری،زنده یاد مجید فروغی ،

     شاه علی سرخانی،بهنام وجدی،رضا انصاری ودوست خوب بسیجی شاعر

                 گرانقدر جنگ وشهدا زنده یاد ابوالفضل سپهرو...

                               صلوات

        اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم

                        هوالجمیل

                   دیده می شوند...

                             (  جشنواره ها)

                             از نگاه

               پیشکسوت تئاتر عروسکی وکودک ونوجوان

                                     استاد عادل بزدوده

  گردهمایی،جمع شدن گروه ها در یک زمان واحد،تبادل تجربه،آشنایی،

  تعامل وارتباطات فکری وحرفه ای از مهم ترین پیامد های بر پایی هر

   فستیوال وجشنواره ای است.این گردهمایی وتبادل اندیشه همچون

   رسم وسنتی دیرینه از دل جشنواره تئاتر فجر شکل گرفته،به شکل

      خوش یمن درهمه رویداد های دیگر گسترش یافت ومرسوم شد.

همین دید گاه باعث شد که پس از سال ها،گروه ها،کارگردان ها،هنرپیشه ها

وآثار افزایش یابند وبه تعدادی برسند که امروزه به لحاظ کمی می بینیم.

اما در کنار این رشد ،ظرفیت،تعداد وفضای سالن ها گسترش نیافتند.در چنین

شرایطی ،تنها راهکار توسعه،گسترش ابزار وامکانات سخت افزاری است.باید

ابزار آلات،سخت افزارها ونرم افزارهای امروزین تئاتر را وارد کنیم وسالن های

موجود را مجهز به وسایل مدرن وکاربردی نماییم.کمبود سالن،عمدتا باعث افت

اجرا ها می شود.اگر کمبود سالن را برطرف کنیم،برای گروه ها در آمد زایی ایجاد

می شود.از سوی دیگر،جشنواره فلسفه دیگری را در خود نهفته دارد. این فرصت

   " دیده شدن " آثار است.

بنابراین،باید از آثار تولید شده در جشنواره ها بویژه جشنواره فجر استفاده کرد.

اساسا یکی از رویکردهای هر جشنواره ای ایجاد یک فرصت برای نمایش دادن

کارهای جدید است.جشنواره یک اتاق فکر بزرگ برای تئاتر است.دهه جدیدی در

راه است.برای تغییر وتحولات بهتر در این دهه،تجربیات نسل قدیم ضرورت دارد.

    مسئولان تئاتری می توانند از حضور پیشکسوتان در مناسبات کاری

وبرنامه ریزی های موجود استفاده کنند.قطعا نظریات هنرمندان پیشکسوت،

راهبردی است.به قول معروف،هر کس بهتر می داند چطور خانه خود را بسازد.

قطعا هنرمندان تئاتر نیازها وملزومات کار تئاتر را بهتر می شناسند.بنابراین حضور

پیشکسوتان عرصه تئاتر در جلسات رسمی سیاستگذاران بسیار موءثر خواهد بود.

                                    ومن الله التوفیق

                      موفق وپیروز باشید                         

                         هوالجمیل

                    شتر دیدی ندیدی

با این مثل می خواهند بگویند که خودنمایی در اظهار معلومات گاهی

درد سر می سازد یا پرحرفی وفضولی مایهء زحمت می شود وآسودگی

در کم گفتن است.می گویند:

        "چه کار داری دخالت کنی،شتردیدی ندیدی وخلاص."

در قصه ها گفته اند شخصی با هوش در صحرا از راه باریکی می گذشت.

روی خاک اثر پای شتری را دید که از آن راه رفته و فقط سبزه های یک

طرفه را خورده. باخود گفت:شاید شتر یک چشمش کور بوده.

بعد دید که در یک طرف راه مگس بیشتر است ویک طرف پشه بیشتر

است.با خود گفت:مگس شیرینی را دوست می دارد و پشه ترشی را.

شاید یک لنگه بار شتر شیرینی ویک لنگه ترشی بوده. بعد اثر پای کسی

را دید که از شتر پیاده شده ودر کنار راه ادرار کرده چون جای آن گود نشده

بود با خود گفت:شاید زنی سوار شتر بوده.این فکرها را کرد وبعد زیر درختی نشست.

در همین حال مردی سراسیمه سر رسید وپرسید:"تویک شتر ندیدی؟

"آن شخص گفت:"آیا چشمش کور بود؟"مرد گفت:"بله،همان است."

آن شخص گفت:"آیا یک لنگه بارش شیرین و یکی ترش نبود؟"گفت:

"درست است"گفت:"آیا یک زن هم سوارش نبود؟" شتر دار پرسید:

"حالا شتر کجاست؟" گفت:"نمی دانم."

شتر دار اوقاتش تلخ شد وگفت"مرد حسابی!همه نشانیهایش را می دانی

ولی نمی دانی کجاست.پس حتما تو شتر مرا دزدیده ای،یالله شترم را بده!"

آن شخص گفت:" شتر از آن راه رفته،من اینجا نشسته ام،چه می دانم

شتر کجا رفته" ولی شتردار باور نکرد. یخه اش را گرفت وچوب دستی اش

را کشید وشروع کرد به زدن.بعد از قدری بگو مگو و التماس آن شخص گفت:

"نزن تا شترت را نشان بدهم.ببین،این اثر پای من است که تازه از این راه آمده ام.

آن هم اثر پای شتر است که از این راه رفته بود،سبزه ها هم خورده شده،

مگس و پشه هم آن طور در کنار راه دیده می شود.جای پای شتر سوارهم آنجاست.

ولی من خود شتر را ندیدم.این ها را من فقط با هوش خودم حدس زدم."

شتر دار گفت:"شاید که بی گناه باشی ولی زبانت مایهء زیانت می شود.

کتک ها هم نوش جانت باشد تا دیگر غیب گویی نکنی وشتر دیدی ندیدی وخلاص."

بابا طاهر عریان در قرن چهارم در دوبیتی هایش به این مثل اشاره دارد:

         خداوندا به حق هشت وچارت

                         زما بگذر شتر دیدی ندیدی

این بیت هم در غزلیات سعدی دیده نمی شود در افسانه ای به سعدی

    نسبت داده شده:

            سعدیا چند خوری چوب شتر بانان را

                              می توان صرف نظر کرد:شتر دیدی؟نه.

  بالاخره بعضی ها در ایام تعطیلی نوروز دور ازجمع ما، جوگیر نشن و فضولی

   تو کاردیگران نکنند با با اگر صاحب خانه هم اشتباهی کرد ... یا در سفر

     بودی،جلوی دیگران قپی نیا..! عزیزم، بازهم گفتم:

             "شتر دیدی ندیدی وخلاص."

              همیشه شاد وپیروز باشید.

                          هوالجمیل

                  نه خانی آمده نه خانی رفته

این مثل را وقتی می آورند که کسی می خواهد بعداز قدری کوشش از

آرزویی که صرفه ندارد صرف نظر کند.یا کسی برای نشان دادن اهمیت

خودش قراری گذاشته و می خواهد از آن قرار برگردد.یا مثلا کسی میان

دونفر میانجی گری می کند وبه حرفش گوش نمی دهند وخودش را کنار

می کشد.یا می خواهند کاری به گردنش بگذارند که دلیل بزرگی اوست

ولی فکر میکند به درد سرش نمی ارزد وقبول نمی کند ونظیر آنها.با خودش

می گوید"ولش کن انگار نه انگار،نه خانی آمده نه خانی رفته،ما این بزرگی

 وبزرگواری را نخواستیم."

          اما داستان این مثل:

می گویند یک مرد ساده دل بود بنام صفر قلی که خیلی دلش می خواست

مثل خان رئیس قبیله باشد اما زندگی ساده ای داشت،با وجود این سعی

می کرد خودش را مالدار وزور مند نشان بدهد وگاهی در بعضی کارها اسراف

می کرد تا مردم بگویند که خیلی دست ودل باز است ومثل یک آدم نامدار و

ثروتمند زندگی می کند.مردم هم این را می دانستند وبه او می گفتند:

"صفر قلی خان"و او هم خوشحال می شد.اتفا قا یک روز از یک ده به ده دیگر

سفر می کرد ومی خواست چیزی بخرد که در راه بخورد ولی پولش خیلی کم

بود. رفت در میدان ده که قدری نان و یک خربزهء کوچک بخرد ولی مرد میوه فروش

اورا دید وگفت:"به به جناب صفر قلی خان سلام عرض می کنم."صفر قلی خان

خوشحال شد ودید حالا دیگر نمی تواند یک خربزهء کوچک بخرد.رفت واز میان خربزه ها

یکی از همه بزرگتر بود سوا کرد وخرید ودیگر پولی برایش نماند که نان بخرد.

خربزه را برداشت وراه سفر را در پیش گرفت.ظهر که شد دید گرسنه است.

در میان راه زیر درختی بر لب چشمهء آبی نشست وخربزه را پاره کرد وبا خود گفت:

این خربزه خیلی بزرگ است من هم نمی توانم خربزهء شکسته را همراه ببرم حالا

که این طور شد خوب است قدری از آن را بخورم وقدری از گوشت خربزه را به پوستش

بگذارم تا هر کس اینجا می رسد بداند که یک آدم چشم ودل سیر مانند صفر قلی خان

از اینجا عبور کرده.همین کا را کرد وبعد قدری خوابید،وقتی بیدار شد دید باز هم

گرسنه است.با خود گفت:راست گفته اند که"فکر نان کن که خربزه آب است"

حالا ناچارم بقیه خربزه را هم بخورم. با پاره سنگی تمام گوشتهای خربزه را تراشید

وخورد وپوست نازکش باقی ماند.

با خود گفت:حالا بد جوری شد. هم این پوست خربزه نازک شد وهم عاقبت سیر

نشدم.بعد فکر کرد وگفت:پوستها را هم می خورم وتخمه هایش را می گذارم.

ناچارهرکس اینجا رسید خواهد گفت:که خان اسب هم داشته وخودش خربزه را

خورده، اسبش هم پوستش را خورده و تخمه ها باقی مانده.

صفر قلی پوست خربزه را هم خورد اما دید که هنوز سیر نشده.با خود فکر کرد

"اصلا چه کسی خبر دارد که من از این راه رفته ام"از یادگار گذاشتن صرف نظر کرد

وتخمه های خربزه را هم خورد وبه لهجه  خودش گفت:"هان:ایسه نه خانی آویده

نه خانی رهته"(یعنی حالا نه خانی آمده نه خانی رفته.)

این مثل را برای بعضی ها زدم تا در موقع خرید شب عید امسال از بازار

                صفر قلی خان نشوید...!

            همیشه شاد و پیروز باشید.